Ἡ λέξη «Μάρτυρας» δηλώνει τό στοιχεῖο τῆς μαρτυρίας καί τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως, πού ἀποτελεῖ πάντα τό ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό τῶν Μαρτύρων (Γ. Τσέτσης, Ἡ ἔνταξις τῶν ἁγίων στό Ἑορτολόγιο, ἐκδ. Τέρτιος, Κατερίνη 1991, σσ. 26-27). Ὡστόσο, ἀκόμα καί ἄν φαινομενικά ἀπουσιάζει ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως, οἱ ἀγῶνες ἑνός προσώπου ὑπέρ τῆς ὀρθῆς πίστεως, οἱ διωγμοί καί τά παθήματα ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ θάνατος ἤ ὁ μαρτυρικός βίος ὑπέρ τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ ἀποτελοῦν βασικές προϋποθέσεις γιά νά διακηρυχθεῖ ἡ ἁγιότητά του καί ἡ ἀπόδοση σέ αὐτόν τοῦ χαρακτηριστικοῦ τοῦ «Ἁγίου Μάρτυρος» (Ἀλ. Κορακίδη, Ἁγιότητα καί Μαρτύριο - Ἡ Ἁγιολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Ν. Παναγόπουλος, Ἀθήνα 2000, σσ. 32-33).

Οἱ διωγμοί, τά παθήματα καί ὁ θάνατος πού ὑπομένουν οἱ Χριστιανοί, ὁμολογῶντας τήν πίστη τους στό Χριστό ὡς Θεό καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, δέν εἶναι παρά μίμηση τοῦ διωγμοῦ, τῶν παθημάτων καί τοῦ θανάτου πού ὑπέμεινε πρῶτος Ἐκεῖνος. Γι’ αὐτό καί ἡ ἐκκλησιαστική συνείδηση θεωρεῖ τούς Μάρτυρες κατ’ ἐξοχήν μαθητές καί μιμητές τοῦ Χριστοῦ.

Στόν 20ό αἰῶνα χιλιάδες ἦταν οἱ Κληρικοί καί ἑκατομμύρια οἱ λαϊκοί οἱ «μαρτυρηθέντες διά τῆς πίστεως» (Ἑβρ. 11,3) καί «πελεκησθέντες διά τήν μαρτυρίαν Ἰησοῦ» (Πρβλ. Ἀποκ. 20,4) στή Ρωσία, μετά τήν Ἐπανάσταση τοῦ 1917 καί τήν ἐπιβολή τοῦ ἄθεου κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος. (Ἡγουμένου Δαμασκηνοῦ Ὀρλόφσκι, Ἅγιοι Κατάδικοι, Ἱερά Μονή Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2014).

Ὡστόσο, καί ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἔχει να ἐπιδείξει ἀνάλογα παραδείγματα πίστεως καί μαρτυρίας. Κατά τήν διάρκεια τῆς Κατοχῆς τῶν ξένων στρατευμάτων καί κατά τήν περίοδο τοῦ ΕΑΜ καί τοῦ συμμοριτοπόλεμου (ἐμφυλίου), ὅλοι οἱ Ἕλληνες Χριστιανοί, Κληρικοί καί λαϊκοί, ὑπέστησαν τά πάνδεινα. Ἀλλά ὁ στόχος τῶν ἀθέων καί τῶν ἀπίστων ἦταν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς θρησκείας καί οἱ ποιμένες τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ οἱ Κληρικοί. Γι αὐτό εἶναι πολλοί οἱ Κληρικοί ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἀναιτίως συνελήφησαν ὑπό τῶν ἀντιχρίστων καί βασανίσθηκαν. Ὑπολογίζονται στούς 265 ὅσοι σφαγιάσθηκαν ἀγρίως ὑπό τῶν ἀναρχικῶν μαρξιστῶν κομμουνιστῶν. Τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῶν δημίων αὐτῶν μαρξιστῶν ἦταν τό μίσος, ἡ ἔχθρα, ἡ ἐμπάθεια, πρός τή θρησκεία καί τούς ἐκπροσώπους τῆς θρησκείας καί πρός τούς θρησκευόμενους λαϊκούς χριστιανούς. Γι’ αὐτό μέ μανία καί ἀγριότητα θανάτωσαν τά ἀθῶα θύματά τους, κατόπιν φρικτῶν καί ἀπανθρώπων βασανιστηρίων. (Ἀρχιμ. Αὐγουστίνου Κατσαμπίρη, Νεώτεροι Ἀγωνισταί καί Μάρτυρες Αἰτωλοακαρνάνες Κληρικοί, Ἀθῆναι 1998, σσ. 54-55).

Ἡ Ἐκκλησία ἔδωσε ἀπόλυτη σημασία στήν τιμή τῶν ἁγίων γενικά καί τῶν μαρτύρων εἰδικά, ἕνεκα τῆς διακονίας αὐτῶν χάριν τῶν πιστῶν. Ὁ Θεός γνωρίζει καί ἔχει χαριτώσει τούς ἁγίους, σύμφωνα μέ τά δικά του ἀπειροτέλεια μέτρα, πού φυσικά, στήν περίπτωση αὐτή, δέν ἐπηρεάζονται ἀπό τίς δικές μας διαθέσεις ἔναντι τῶν ἁγίων. Ἀλλά καί οἱ ἅγιοι, χαριτωμένοι καί θεωμένοι ἀνάλογα καί προνομιακά, δέν χρειάζονται τίς δικές μας ἐκδηλώσεις τιμῆς γιά νά διατηρήσουν τίς δωρεές τοῦ Θεοῦ καί τήν προνομιακή τους μακαριότητα. (Στ. Παπαδοπουλου, Διακήρυξη Ἁγιότητας Ἁγίου, Εἰσηγήσεις ΙΒ΄ Συνεδρίου Πατερικῆς Θεολογίας, Ἀθήνα 1994, σ.171).

Ὡστόσο, ἐπειδή ἡ τιμή τῶν μιμητῶν τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου μεταβαίνει πρός τόν ἴδιο τόν Χριστό, θεωροῦμε ὀφειλόμενο χρέος τήν διακήρυξη τῆς ἁγιότητας ὅλων ἐκείνων τῶν Κληρικῶν καί Λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι σφαγιάσθηκαν στή χώρα μας κατά τόν 20ό αἰῶνα μόνο καί μόνο γιατί δέν ἀπαρνήθηκαν τήν πίστη τους στήν Ἐκκλησία καί τήν Ἱερά Παράδοση.

Ἡ παροῦσα ἰστοσελίδα, λοιπόν, ἄς θεωρηθεῖ σάν ἕνα κερί, ἀναμμένο στή μνήμη αὐτῶν τῶν ἡρώων τῆς πίστεως, κόντρα στή λήθη τῆς Ἱστορίας.