Ἐθνομάρτυρες ἤ Ἱερομάρτυρες;

Σίγουρα κάποιος μπορεῖ νά ἀναρωτηθεῖ, γιατί θεωροῦμε ὅσους σφαγιάσθηκαν ἀπό ὁλοκληρωτικά (ἀθεϊστικά ἤ μαρξιστικά) καθεστῶτα ὡς Μάρτυρες. Πῶς εἶναι δυνατόν μιά «ἁπλή» ἰδεολογία νά καθιστᾶ τούς ἀνθρώπους νέους Νέρωνες καί Διοκλητιανούς; Καί ἀφοῦ πρόκειται γιά «ἰδεολογία», γιατί νά θεωρήσουμε ὡς Ἁγίους ὅσους πέθαναν ἀρνούμενοι νά συγκατατεθοῦν σέ αὐτήν; Τά παρακάτω ἀποσπάσματα νομίζω καθίστανται διαφωτιστικά.

(Γεωργίου Θ. Πρίντζιπα, Ἐκκλησία καί Ἑλληνισμός ἀπό τό 1821 ἔως σήμερα, Ἀθήνα 2005, ἐκδ. Προσκήνιο.)

Τά χρόνια τοῦ εμφυλίου ... ἦταν μιά μεγάλη δοκιμασία γιά τήν Ἐκκλησία, ὅπως καί γιά ὁλόκληρη τήν ἑλληνική κοινωνία. Μετά τήν καθαίρεση Κληρικῶν πού ἀκολουθοῦσαν τό Ε.Α.Μ., φάνηκε ἡ μεγάλη διάσταση μεταξύ Ἐκκλησίας καί Ἀριστερᾶς, τόσο στόν ἰδεολογικό, ὅσο καί στόν πολιτικό τομέα. Μέσα στίς ἐντάσεις τῆς περιόδου δέν ἀποφεύχθηκαν ἀκραῖες περιπτώσεις, ὅπως ἦταν ἀπό πλευρᾶς τῆς Ἀριστερᾶς οἱ δολοφονίες Κληρικῶν, καί ἀπό πλευρᾶς τῆς Ἐκκλησίας ἡ παρουσία τῶν Κληρικῶν στό στρατόπεδο τῆς Μακρονήσου και ἡ ἐμπλοκή τους στήν ἔντονη πολιτική διαμάχη τῶν ἡμερῶν. Ἀκόμη ἡ Ἐκκλησία, καί παρά τό νομικό πλαίσιο πού ὑπῆρχε, ἔγινε στυλοβάτης τῶν κυβερνητικῶ ἐπιλογῶν, ἐνῷ δέν ἔλειψαν καί οἱ περιπτώσεις ἀπειλῆς κατά ἐκκλησιαστικῶν, ποὐ ἀρνήθηκαν αὐτή τήν σύμπραξη.

(Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἦθος Ἄηθες»  τοῦ π. Φιλόθεου Φάρου (ἐκδόσεις Ἀκρίτας, 1988).

«Ἡ Ἐκκλησία καί ὁ κομμουνισμός βρίσκονται σέ πλήρη ἀντίθεση».

Στό memorandum πού ἀπηύθυναν τόν Μάρτιο τοῦ 1917 στή Σοβιετική Κυβέρνηση οἱ Ἐπίσκοποι πού ἦταν φυλακισμένοι στά νησιά Σολόφσκι, ὑπογραμμίζεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία καί ὁ κομμουνισμός βρίσκονται σέ πλήρη ἀντίθεση, γιατί:

«Ἡ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει πνευματικές ἀρχές τῆς ὑπάρξεως, ἐνῷ ὁ κομμουνισμός τίς ἀπορρίπτει. Ἡ Ἐκκλησία πιστεύει στόν ζῶντα Θεό, τό δημιουργό τοῦ κόσμου καί ἀρχηγό τῆς ζωῆς του καί τοῦ προορισμοῦ του. Ὁ κομμουνισμός ἀρνεῖται τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, πιστεύει στήν αὐτόματη ὕπαρξη τοῦ κόσμου καί στήν ἀπουσία κάποιας λογικῆς καί ἐσχάτων αἰτίων τῆς Ἱστορίας του.

Ἡ Ἐκκλησία προϋποθέτει ὅτι ὁ σκοπός τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς βρίσκεται στήν οὐράνια πατρίδα, ἀκόμα καί ἄν ζεῖ σέ συνθῆκες ὑψηλῆς ἀναπτύξεως τοῦ ὑλικοῦ πολιτισμοῦ καί γενικῆς εὐημερίας. Ὁ κομμουνισμός ἀρνεῖται νά ἀναγνωρίσει κάθε ἄλλο σκοπό στήν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀπό τήν ἐπίγεια εὐημερία.

Οἱ ἰδεολογικές διαφορές μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ σοβιετικοῦ κράτους ἐκτείνονται ἀπό τήν κορυφή τῶν φιλοσοφικῶν παρατηρήσεων μέχρι τήν πρακτική σφαίρα τῆς ἠθικῆς, τῆς δικαιοσύνης καί τοῦ νόμου. Ὁ κομμουνισμός τά θεωρεῖ ὅλα αὐτά ἀποτελέσματα τοῦ ταξικοῦ αγῶνα καί ἀξιολογεῖ τά φαινόμενα τῆς ἠθικῆς σφαίρας ἀποκλειστικά μέ τά κριτήρια τῆς χρησιμότητας.

Ἡ Ἐκκλησία κηρύσσει ἀγάπη καί φιλευσπλαγχνία, ὁ κομμουνισμός συντροφικότητα καί ἀνίλεο ἀγῶνα. Ἡ Ἐκκλσία ἐνσταλάζει στούς πιστούς ταπεινοφροσύνη, πού ἀνυψώνει τό πρόσωπο, ὁ κομμουνισμός ἐξαχρειώνει τόν ἄνθρωπο μέ τήν ἔπαρση. Ἡ Ἐκκλησία διαφυλάσσει τήν ἁγνότητα τοῦ σώματος καί τήν ἱερότητα τῆς ἀναπαραγωγικῆς διαδικασίας, ὁ κομμουνισμός δέν βλέπει τίποτε ἄλλο στίς σωματικές σχέσεις, παρά τήν ἱκανοποίηση τῶν ἐνστίκτων.

Ἡ Ἐκκλησία βλέπει στή θρησκεία μιά ζωοφόρο δύναμη πού λειτουργεῖ ὡς πηγή κάθε μεγαλωσύνης στή δημιουργικότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὡς βάση τῆς ἐπίγειας εὐτυχίας, ψυχικῆς ὑγείας καί εὐημερίας του, ὁ κομμουνισμός βλέπει τήν θρησκεία σάν ὄπιο, πού ναρκώνει τόν ἄνθρωπο καί χαλαρώνει τήν ἐνεργητικότητά του, σάν τήν πηγή τῆς δυστυχίας καί τῆς φτώχειας του.

Ἡ Ἐκκλησία θέλει τήν ἄνθηση τῆς θρησκείας, ὁ κομμουνισμός θέλει τό θάνατό της.

Τέτοια βαθειά σύγκρουση στούς τρόπους ζωῆς πού προτείνουν οἱ κομμουνιστές, ἀποκλείει κάθε ἐσωτερική προσέγγιση ἤ συμφιλίωση ἀνάμεσα στήν Ἐκκλησία καί τό κράτος, ὅπως δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει κάτι τέτοιο ἀνάμεσα στήν κατάφαση καί τήν ἄρνηση, γιατί ὁ κομμουνισμός ἀρνεῖται αὐτή τήν ἴδια τήν ψυχή τῆς Ἐκκλησίας καί τήν κατάσταση καί τήν αἴσθηση τῆς ὑπάρξεώς της».

Ἕλληνες Νεομάρτυρες ἀπό ἀθεϊστές

(ἀντιγράφουμε ἀπό ἐδώ: http://o-nekros.blogspot.gr/2012/05/blog-post_05.html)

Ὡς γνωστόν, ὁ μαρξισμός καί οἱ ἰδεολογικοί του ἀπόγονοι θεωροῦν τή θρησκεία «ὄπιο τοῦ λαοῦ», δηλ. πνευματικό ναρκωτικό, πού ἐξαπατᾶ τούς ἀνθρώπους καί πού πρέπει νά ἐκλείψει ἀπό τόν κόσμο. 

Πρόκειται γιά πλάνη, ἀφ’ ἑνός γιατί προϋποθέτει ὡς σίγουρο ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός, περιφρονῶντας ὡς ψεύδη τίς ἐμπειρίες ὅλων τῶν ἁγίων, καί, ἀφ’ ἑτέρου, γιατί ἡ θρησκεία γενικά καί ὁ χριστιανισμός εἰδικότερα ἔχει παρακινήσει χιλιάδες ἀνθρώπους ν’ ἀγωνιστοῦν μέ αὐτοθυσία γιά τόν πλησίον, ἀλλά καί πλούσιους νά μοιράσουν τήν περιουσία τους στούς φτωχούς – τό ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι γεμάτο τέτοιες περιπτώσεις. Ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς πλάνης ὅμως, ὅπου ἐπικράτησε κομμουνιστικό καθεστώς, ἴσως μέ κάποιες ἐξαιρέσεις, ξέσπασε διωγμός κατά τῆς θρησκείας, ἄλλοτε ἤπιος καί ἄλλοτε ἀνελέητος. Ἀναρίθμητοι χριστιανοί μαρτύρησαν στή Ρωσία (ΕΣΣΔ), στή Ρουμανία, τήν Ἀλβανία κ. ἀ.

Ἡ Ἑλλάδα δέν ξέφυγε ἀπ’ τό γενικό κανόνα. Οἱ κομμουνιστές ἀντάρτες, κατά τόν Ἐμφύλιο Πόλεμο (1945-1949), ἐξολόθρευσαν ἀρκτούς παπάδες. [...]